Fragmenty homilii ks. Marcina Cytyckiego – duszpasterza akademickiego, wygłoszonej w naszym kościele w III niedzielę wielkanocną, 22 kwietnia 2012 r., podczas Mszy św. wieńczącej Warsztaty Śpiewu Liturgicznego.

Każdy z nas jest owocem dialogu miłości między rodzicami, przedziwnej wymiany darów, słów, ale przede wszystkim wymiany serc. I tak jak rodzimy się w dialogu, tak możemy tylko w dialogu istnieć i właściwie się rozwijać. Jeśli nie będziemy ze sobą rozmawiać, jeśli nie będziemy się spotykać, bo to nie chodzi tylko o wymianę informacji, ale o spotkanie dwóch serc, to nie ma mowy o normalnym, dobrym, pięknym i szczęśliwym życiu.

Dialog to nie tylko przerzucanie się zdaniami – ja ci coś powiem, ty mi coś powiesz, to nie tylko wymiana informacji. Gdy uczyłem w liceum w Raciborzu, w klasach o profilu informatycznym zauważyłem ciekawą rzecz. Młodzi ludzie z tych klas spędzali bardzo dużo czasu przy komputerze, uczyli się programować, komputer był ich światem. Ale jednocześnie w tych klasach najtrudniej się rozmawiało. Wyciągnięcie dłuższej wypowiedzi od uczniów naprawdę graniczyło z cudem. Dlaczego? Bo najczęściej komunikowali się ze sobą jakby smsami, czyli bardzo krótkimi wypowiedziami, często pisanymi przez Gadu-Gadu. Przekazywali sobie informacje, ale z tym przekazywaniem nie wiązało się spotkanie.

Tak i my choć wysyłamy do siebie jeden, drugi, trzeci sms i wymieniamy informacje, to jednak takie smsy w pewnym momencie nie wystarczą. Potrzeba spotkać się twarzą w twarz z drugim człowiekiem, potrzeba zobaczyć wyraz jego twarzy, dostrzec czy jest radosny czy jest smutny. Dopiero wtedy jest szansa, że spotkanie przyniesie skutki, że między nami powstanie dialog, narodzi się wymiana serc.

Fragmenty homilii bp. Jana Kopca, wygłoszonej w naszym kościele parafialnym 13 listopada 2011 r., podczas Mszy św. w intencji zmarłych pracowników Wyższej Szkoły Inżynierskiej i Politechniki Opolskiej.

W tym szczególnym czasie roku kalendarzowego i kościelnego, w listopadzie, kiedy częściej zastanawiamy się nad przemijalnością naszego życia, gromadzimy się w naszych świątyniach dość często, aby uznać wyższość prawa, które zostało nam wpisane w naszą naturę przez Stwórcę, że na tej ziemi wiecznymi nie jesteśmy, że podlegamy wszystkim prawom przemijalności, i że nie jest to taka zupełnie bezkarna tylko egzystencja, ale mająca przecież przynosić wymierny owoc, korzyść, zarówno dla samego człowieka, jak i dla całej ludzkiej wspólnoty. Jest w tym przeznaczeniu naszym coś niezwykle przejmującego. Coś, co każe nam zastanawiać się bardzo głęboko nad naszym przebywaniem na tej ziemi, przemijaniem naszego życia, rozwijaniem swoich możliwości i kiedyś umiejętnego postawienia swojego czoła przed Panem, który powołuje, by móc Mu wtedy powiedzieć: „Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem” (Mt 25, 20).

Homilia bp. Andrzeja Czai, wygłoszona w naszym kościele parafialnym 16 października 2011 r., podczas uroczystości posłania misyjnego ks. Piotra Wojtali.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Księże Dyrektorze, księże Proboszczu, księże Piotrze, wszyscy współbracia kapłani, drodzy siostry i bracia!

Dla tej naszej wspólnoty parafialnej, ale i dla całej diecezji to dzień szczególny, dzień wdzięczności za posługę ks. Piotra w diecezji, a w sposób szczególny w dwóch parafiach Przemienienia Pańskiego w Opolu i w Ligocie Turawskiej. Jednocześnie jest to dzień posłania na misje, po tym jak ks. Piotr usłyszał: „Pójdź za mną, pójdź dalej”.

Ten dzień wpisuje się w dzień ważny dla całej śląskiej ziemi – uroczystość św. Jadwigi, księżnej śląskiej. Wpisuje się również w jakże ważny dzień dla całego Kościoła w Polsce, dla całego polskiego narodu – dzień dziękczynienia za pontyfikat i beatyfikację bł. Jana Pawła II, papieża.

W pochyleniu nad słowem Bożym jeszcze łatwiej nam uchwycić, dlaczego tak bardzo ważnym jest by ciągle spoglądać na postać św. Jadwigi i bł. Jana Pawła II. Zczytujemy w perspektywie dzisiejszego słowa Bożego także bardzo konkretne natchnienie, jakie płynie z ich życia na nasze życie, także na to misyjne posłanie.

Cóż słyszeliśmy najpierw z Księgi Przysłów (Prz 31)? „Kłamliwy wdzięk i marne jest piękno”. „Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły”, „Chwalić należy niewiastę, co boi się Pana”. Takie stopniowanie.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa
Pwt 8,2-3.14b-16a; Ps 147B; 1 Kor 10,16-17; J 6,51-58
Procesja w uroczystość Bożego Ciała wyraża wdzięczność za dar Eucharystii. A im dar jest cenniejszy, tym bardziej jest strzeżony, szanowany i bliski sercu. „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,21). W czasie procesji z Najświętszym Sakramentem zadajmy sobie pytanie, gdzie jest moje serce? Co jest dla mnie najważniejsze? Chodzi o to, by prawdziwie sobie odpowiedzieć: czy moje zaufanie oparte jest na Jezusie Chrystusie czy w większym stopniu na sobie samym? Jeśli autentycznie odkryję, co jest dla mnie najważniejsze, nawet jeśli to nie będzie Jezus Chrystus, to mogę ten dar oddać i wyciągnąć ręce po to, co jest najcenniejsze.
(ks. Tadeusz Muc, 23 czerwca 2011 roku)